تاریخچه و پیدایش ساز ویولن

ردیابی مبادی و ریشه های پیدایش ویولن آسان نیست امّا بر اساس نگاره‌ها وکنده‌کاریهای اروپایی از حدود سال نهصد میلادی سازهایی شبیه ویلن به چشم می‌خورندکه با آرشه نواخته می‌شود. این سازها بطور کلی به چهار دسته تقسیممی‌شوند:
ربک (Rebec)
فیدل (fiddle)
لیرا دا براچه (lira da braccio)
ویل (Viol)
در سال 1508 اولین انواع ویولنها در هنر ایتالیایی ظاهرشدند امّا نمونه‌های اصلی موجود از این دورۀ سرنوشت ساز های ونیزی است. درپایان قرن شانزدهم، لیرا از تمام ویژگیهای ویلن، بجز سیستم سیم‌ها و جعبه گوشی،بهره‌ای داشت، اما ویول به طریقی دیگر تکامل یافت. ویول و لیرا تا اوایل قرن هفدهمدر ایتالیا استفاه می‌شدند هر چند ویول در اروپایی شمالی و مخصوصاً انگلستان بهعنوان نخستین ساز آرشه‌ای در بخش اعظم بعد نیز باقی ماند.

یک مثال خوب که شاملسازهای خانوادۀ ویولن می‌شود، گنبد کلیسای جامع سارونوا است که توسط گادنتسیو فراری (Gaudenzio Ferrari) در 1835 نقاشی شده است. نخستین ویولن‌های موجود به سال 1664برمی‌گردند. (گر چه در موزه ملی ورشو، ویولن‌های لهستانی وجود دارند که به عنوانسازهای متعلق به حدود 1515 معرفی شده اند.)
تقریباً همه کشورهای اروپایی مدعیابداع ویولن هستند، اما هیچکدام نمی‌توانند با قاطعیت بر تفوق تاریخی ایتالیا دراین زمینه غلبه نمایند. خاستگاه همه سازندگان بزرگ شاید تنها با یک استثناء ازکرمونا (Cremona) برشیا (Berescia) یا ونیز است.

ویولنیک ساز زهی و آرشه ای است. این ساز کوچکترین عضو خانواده ی ویولن است. برای نواختن معمولا روی شانه ی چپقرار می گیرد، و با آرشه ای که در دست راست نوازنده است،نواخته می شود.سیم های ویولن از زیر ترین تا بم ترین سیم، به ترتیب زیر کوک می شوند :می:سیم اول ، لا:سیم دوم ، ر:سیم سوم ، سل:سیم چهارم